Het schema wat ik heb gemaakt, had niet gedacht dat ik zo snel zoveel zou lopen. En ik loop niet eens mijzelf voorbij. Ik volg gewoon mijn eigen ritme en dan eindig ik 19 juli, dus 5 dagen voor op schema (als ik mij goed herinner, want het ligt thuis) in Santiago. Ongelooflijk hoe snel het gaat. na Santiago loop ik door naar Negreira, dan naar Olveira, Muxia en vervolgens Finisterra. Van Santiago naar Finisterra is ca. 120 km. Een heerlijk gevoel dat er nog zoveel te wandelen is. Na Finisterra neem ik waarschijnlijk de bus naar Santiago om de fiesta mee te maken op 24 en 25 juli ter ere van de heilige Jacobus. Ik hoop veel mensen die ik heb ontmoet daar terug te zien. Vandaag liep ik de eerste ca. 12 kilometers alleen van Melide naar Pedrouza. Ineens stroomden de tranen over mijn wangen en eerst had ik geen idee waarom. รง
Na een paar minuten doorlopen wist ik het. Ik voelde enorme dankbaarheid. In mijn hoofd ging ik iedereen na die ik de afgelopen weken heb ontmoet. De Noorse Maria die als een zus voor mij was, met haar vriendin Siv, de Zweedse Agnete met wie ik de Pyreneeen over ben gevlogen. Ze was nooit ver weg met haar kanariegele regenpak. De Duitse Robert, nog maar 19, maar een wijs man in spe, met wie ik ook de Pyreneeen heb getrotseerd en die op elke willekeurige plek opduikt, waarna we in enthousiast onze eigen taal beginnen te praten omdat het zo vertrouwd is om elkaar te zien. De liefdevolle Spaanse Marisa die mij elke dag een mailtje stuurt. De Spaanse Lola die met haar tomeloze energie en een Spaanse Engelse woordenboek in haar handen een paar dagen naast mij liep. De Amerikaanse Thomas die mijn tranen droogde op 13 juli. De Amerikaanse Pam die mij deed inzien dat ik niet boos moest zijn op mijn blisterfarm op mijn voeten maar dankbaar moest zijn dat ze mij al zover hadden gebracht. De Deense Helvig die samen met mij de hond trotseerde. De Oostenrijkse Herbert die met zijn warme handen zwijgend mijn voeten verzorgde. De Japanse Yuki die mij iedere keer weer blij Malije noemde. De Nederlandse Ronald die van geen opgeven wist, maar uiteindelijk toch de bus nam. Soms moet je je lichaam volgen. De Japanse Tomoto met wie het heerlijk schelden op mannen was. Ze schrijft een column ´Leaving my English husband and walking the fucking Camino´, maar dan in het Japans. De Russische Irina die mij energieoefeningen leerde in een klein boerendorp bij de ondergaande zon. De Franse Lucienj en Natasia die met mij meeliepen tijdens de kilometers die te zwaar leken, maar in hun gezelschap als sneeuw voor de zon verdwenen. De Amerikaanse Pat en Rosie die tomeloos vrijgevig waren. De Deense Claus die met zijn gitaar wonderen verichtte. De Nederlandse Kees met zijn enorm grote hart en zorgzaamheid. De Belgse Mirko die gewoon zichzelf is. En zoveel meer mensen met ieder hun eigen verhaal, hun wijze woorden, hun humor, hun vrijgevigheid, hun liefde. Ieder van hen heb ik in gedachten geknuffeld en bedankt voor alles wat ze mij hebben gegeven.
Wie weet zie ik ze op 25 juli in Santiago, misschien ook niet.
Lieve Marije,
BeantwoordenVerwijderenWat een prachtige verhalen allemaal,en wat een reis,om nooit meer te vergeten. Succes met de laatste loodjes. groetjes en kus Sieske
Ha Marije,
BeantwoordenVerwijderenhet lijkt erop of je aan het lopen, en natuurlijk aan de bijbehorende belevenissen, verslaafd bent geraakt, zodat je met veel plezier nog een een extra 120 kilometer meepakt. Straks kan je niet meer zonder! Ik zie je al de hele dag door het museum dwalen, meters maken omdat de benen niet meer op willen houden. Je maakt een indrukwekkende tocht getuige je berichten, waarbij de pelgrims elkaar kennelijk tot grote steun zijn. Het gemeenschappelijk doel wordt samen bereikt, ogenschijnlijk zonder heel veel moeite, al vind ik dat avontuur met die kwaaie hond (je beschrijving doet aan de 3d-film van Alices eerste avonturen in Wonderland denken met Bayard) wel bloedstollend. Veel wandelplezier nog en veel leuke ontmoetingen toegewenst. Tot gauw (volgende week?). KeesvS
Ha Marije,
BeantwoordenVerwijderenLeuk en bijzonder om je verhalen te lezen. Wat een onderneming! Een reis die je, in meerdere opzichten denk ik, niet snel zult vergeten... Nog maar een paar dagen te gaan: succes nog, en geniet! groet,
Femke Lockefeer
Ha Malije,
BeantwoordenVerwijderenEr zijn niet heel veel woorden die ik hoef te gbruiken als reaktie op jouw blog: intens.
Ben zoooo vreselijk benieuwd naar de rest van je ervaringen.
Ik hoop dat je iedereen hebt weergezien. En zo niet....dan heeft dat zo moeten zijn.
dag dag en tot gauw.
Liefs,
Anke
Ha Marije,
BeantwoordenVerwijdereneindelijk tijd gevonden om Micha naar je blog te vragen en die te lezen. Aan deze laatste post te zien was het onvergetelijk. Ik ga snel de rest lezen. Geniet nog van je dagen daar en de feesten in Santiago.
groeten, Pieter