Geuren en kleuren

Iedere dag wandelend over de Camino geeft nieuwe indrukken. Iedere stap wordt gevolgd door talloze vogels, vlinders en is omzoomd door prachtige bloemenvelden. Na iedere bocht is het uitzicht nog adembenemender. Wanneer de zon schijnt lijkt het alsof de weg oplicht en je schaduw omringd wordt door een helder licht. Kleuren en geuren worden intenser. De weg opent zich voor jou en hij lijkt zich weer te sluiten zodra je de volgende stap zet zodat hij zich weer kan openen voor de volgende pelgrim. Een slak kruipt langszaam dwarsover en herinnert je eraan om ook af en toe gas terug te nemen en te genieten van hetgeen je ziet onderweg.

Wanneer je het niet meer ziet zitten komt er spontaan een Frans koppel uit de bosjes en zegt als je het moeilijk hebt dan lopen we met je mee. Natasia en Lucien sleepten mij door de laatste zeer pijnlijke kilometers naar Najera een paar dagen terug. Ze plunkten kersen onderweg en we hadden mooie gesprekken. Gisteren liet ik hun namen achter op de modderige weg. Vandaag zag ik dat zij hun namen voor mij hadden achtergelaten. Twee Franse engelen.

Kaarsjes

Yvon, Annemarie en Martine gaven mij tijdens de picknick in het park kaarsjes mee om onderweg te branden. Iedere keer wanneer ik bij een kerk arriveerde was hij of dicht, of er brandden alleen electrische kaarjes, of er was uberhaupt geen plek om er eentje te branden of er was wel een mogelijkheid maar had ik de kaarsen niet bij mij (af en toe laat ik mijn tas achter in de refugio). Inmiddels waren al vele medepelgrims op de hoogte van mijn ´kaarsprobleem´ en iedere dag attendeerde wel iemand mij erop waar er een kerk was waar ik ze kon branden.

Kaarsje in de kathedraal van Viana.

Uiteindelijk heb ik de geurkaars gebrand in de kathedraal van Viana, voor een prachtig beschilderd beeld van Santiago. Toen ik bij een oude dame in de kerk mijn pelgrimspaspoort liet voorzien van een stempel liep ik even terug naar mijn kaars. Iemand had hem te midden van de vele kaarsjes gezet en ik zag dat medepelgrims hun kaars aanstaken met die van mij. Wat zal het die dag lekker hebben geroken in de kerk.

De andere kaars zat in een blikken doosje en had de vorm van een klavertje vier. In ieder blad kon je een klein kaarsje steken. In Santo Domingo de la Calzada ontmoette ik de Noorse vriendinnen Siv (34) en Maria (37) en hun vriendin de Spaanse Lola (41). We sliepen in dezelfde refugio in een oud klooster bij de Cistercienser nonnen en raakten in de mooie rustige tuin aan de praat. Maria en Lola ontmoetten elkaar drie jaar geleden op de Camino en liepen samen een aantal dagen op. Dit jaar besloten ze om met Siv verder te lopen. Na een halfuur kwamen Fernando en zijn vriendin Gabriela uit Pamplona langs. Fernando liep drie jaar geleden ook de Camino. Ze nodigden mij uit om mee uit eten te gaan en sindsdien trek ik met de drie dames op, wat erg gezellig is.

Klavertje vier in de kerk van San Juan de Ortega.

Vandaag arriveerden wij in San Juan de Ortega en besloot ik na de pelgrimsmis in de kerk het klavertje vier te branden. We wachtten tot iedereen weg was, dachten na over een wens en staken de kaarjes aan en stopten het in de klaver. Het blikje zetten we tussen de andere kaarsen. Lola greep onze handen en we stonden in een cirkel om de kaarsen net zo lang tot de vier kaarjes waren opgebrand. Wat een magisch moment. Daarna serveerden ze in de oude kloosterrefugio knoflooksoep. De karige, maar lekkere maaltijd, werd beeindigd door een Duitse pelgrim die prachtige oude liederen voor ons zong en zichzelf begeleidde op harmonica en banjo.

This must be a Caminosign

De Amerikaanse Kyle (21) besloot twee maanden geleden met zijn moeder Linda (50) te vergezellen op haar Camino. Linda was toen al drie jaar bezig met de voorbereidingen voor haar reis. Samen met haar Franse echtgenoot runt ze een restaurant. Ze werkt ongeveer 75 uur per week, haar man zelfs meer. Linda heeft het erg zwaar. Ze neemt vaker de bus dan ze wandelt, maar Kyle doet het erg goed en elke paar dagen zie ik hem wel ergens opduiken. We ontmoetten elkaar in Saint Jean Pied de Port en in Logrono sliep hij in het bed boven mij. Waar ik niet heel erg blij mee was, want hij weegt nogal zwaar en wanneer hij zich omdraaide schudde ik als vanzelf heen en weer. Voor het slapen was het wel erg gezellig. Terwijl Kyle alleen verder liep, nam zijn moeder de bus en stapte even verder uit waar ze de Zweedse moeder Kaisha (50)en dochter Moea (19) ontmoette. Linda besloot een briefje achter te laten onder een steen voor haar zoon ´Hi Kyle, Iám here where are you?'. Onderweg zag Kyle de vele stenen mannetjes, stapel stenen, die pelgrims achterlaten, en hij voelde zich niet geroepen om er een steen bij te leggen. Tot hij plotseling als vanzelf een steen oppakte. En wat lag er onder die steen?...

Geluk, veel geluk

Gisteren zat ik met een boek in het groene park van Estella en vroeg mij af waarom ik precies op die plek ging zitten. Ik keek op de grond en het eerste dat ik zag was een klavertje vier waaraan zelfs eenvijfde blaadje begon te groeien. Daarom...

Vervolg door mist en regen

De eerste etappe zou het zwaarst zijn, maar de daaropvolgende vonden wij zwaarder. Door de vele regen was alles modderig en moest je erg goed uitkijken waar je je voeten neerzette. Daardoor was mijn hoofd tijdens de eerste wandeldagen meteen leeg. Je had niet eens de mogelijkheid om ergens aan te denken. Helaas kwamen de gedachten om 22 uur, wanneer de lichten uitgingen, dan ging er een knop om en begon ik te denken, denken, denken. Om 6 uur gingen de lichten weer aan en haastte (bijna) iedereen zich zo snel mogelijk om te vertrekken.

Hoewel wij (Agneta en ik) de tweede dag vrij laat waren, haalden we zoveel pelgrims in dat we 2 uur eerder aankwamen in Larrasoaina dan mijn boek ons voorschreef. Onderweg kwamen we Robbert tegen die ons gezellig vergezelde. Alle pelgrims die we tegenkwamen werden enthousiast begroet en de sfeer was erg goed, veel gelachen. In the middle of nowhere toen we achter de Koreaanse jongen liepen (is het een militair? hij loopt zo stijf) dook er ineens een cameraploeg op. Wij werden gemaand door te lopen en de ploeg probeerde de Koreaan te ondervragen. Hij liep stug door. Eerder vertelde hij dat hij bokste en taekwando deed. Was hij een beroemde kampioen? een bekende filmster in Korea? Een prins? Wij besloten dat hij onze Koreaanse prns was. We besloten hem de volgdende dertig dagen te volgen om het uit te vinden. We gaan tenslotte allemaal dezelfde kant op. Dit mislukte jammerlijk al op de eerste dag. Agneta zette de pas erin en ik volgde wat later. Robbert werd de hekkensluiter. De Koreaan liep ergens tussen ons in. Ineens was hij weg, spoorloos. Pas na twee dagen zagen we hem weer. Opgelucht dat hij niet in het niets was opgelost...

De Pyereneen over

In mijn papieren dagboek ben ik blijven steken op mijn eerste dag, de aankomst in Saint Jean Pied de Port. Er zijn zoveel indrukken dat ik onderweg schrijf in mijn hoofd en bij aankomst geen zin meer heb om papier te pakken. De eerste avond in l´Esprit du Chemin, gerund door Huberta en Arno, was geweldig. Een hartelijk welkom met een aperetief en een overvloedige maaltijd met linzensoep, hartige taart, pasta met en zonder vis, twee salades, brood, wijn, water en een toetje. Meteen vrienden gemaakt na het voorstelrondje. Met de Zweedse Agneta (50) ben ik de eerste etappe begonnen. Onderweg sloot de Duitse Robbert (19) zich aan.

In de regen, langs prachtige vergezichten die we eerst nog konden ontwaren en al lopende in de mist verdwenen. Af en toe doemde een pelgrim op en een keer kwam een heel laag zingende Koreaanse jongen uit de mist tevoorschijn. We werden op de voet gevolgd door nieuwsgierige schapen, een enkele herder met zijn hond.

Rond half 2 waren we in Roncevalles, waar ik Bas en zijn echtgenote Sonja ontmoette die ik tijdens de bestuursvergadering van het Jabodsgenootschap had leren kennen. Ook zag ik Peter weer die ik in Bayonne ontmoette en die voor mij was vertrokken. Wat een hartelijk Hollands ontvangst in de twaalfde-eeuwse refugio. Lees: een hoge stenen zaal met ca. 120 bedden. Hij wordt gerund door vrijwilligers van het genootschap. Tijdens de zeer druk bezochte ALV van het genootschap in Utrecht raakte ik toevallig aan de praat met een man met een grijze snor. En wie had net zijn laatste dag als hospitallero erop zitten en had nu alle tijd om even een praatje te maken in de refugio in Roncevalles? Juist...

Toeval?

Is het niet heel toevallig dat Agneta en ik op dezelfde dag van een man met dezelfde leeftijd een smsje krijgen met ´go girl go´??

Caminotamtam

Nog snel een volgend berichtje vanuit de inmiddels zeer donkere en stille refugio waar je alleen het ratelen van het toetsenbord hoort. Iedereen krijgt een bijnaam onderweg, de mijne is het-meisje-uit-Nederland-dat-altijd-honger-heeft. Iedere keer wanneer een nieuw gemaakte Caminovriend iemand vraagt of ze mij hebben gezien, dan is het antwoord ´ja, maar ze zei dat ze moest stoppen om iets te eten´.

22 uur bedtijd!

Even een heeeel snel bericht. Aangekomen in Puerto de la Reina vandaag, Na veel regen en mist de Pyreneeen overgeklommen en nu het mooie weer tegemoet lopend. Om 22 uur gaan hier de licht uit en ik typ nog snel een berichtje op de overgebleven minuten van Agneta, een Zweedse vrouw. De Camino tot nu toe is fantastisch. Zoveel groen, hartelijke mensen, nieuwe vrienden, lekker eten en helaas een beetje weinig slaap.

Een goed begin...

Een goed begin is het halve werk. Dit betekent in mijn geval beginnen met een heerlijke ontspannende massage van rug, benen en voeten van oud-collega A. Na nog geen 80 kilometers op de oefenteller wordt mijn lichaam al onderworpen aan een weldadige massage. A. is twee jaar geleden begonnen aan een opleiding tot wellnesscoach en zocht oefenklanten voor haar komende massageexamens. Vliegensvlug gaf ik mijzelf op. Alleen al het versturen van mijn beschikbare data bezorgde mij de nodige ontspanning. Nu mocht ik twee keer een avond langskomen.

Maar goed, na het verwijderen van de zachte witte warme handdoeken die mijn lichaam aan het begin van de massage subtiel bedekten, weet A. precies hoeveel blaren ik al heb na nog geen tiende van het uiteindelijk te lopen kilometers. Ze weet exact hoe het gesteld is mijn rug- en schouderspieren, hoeveel gewicht zij kunnen tillen, waar er teveel spanning vastzit en waar zich mijn zwakke plekken bevinden. En ze weet als geen ander dat mijn kuiten nog niet gespierd genoeg zijn... Ik heb het weekend erna nog snel 44 kilometer toegevoegd, zodat zij in ieder geval kon voelen dat mijn lichaam zich er klaar voor maakte.

Tijdens de Thaise yogamassage de week daarop heeft ze mij nog eens vakkundig gekeurd en in allerlei bochten gewrongen. Zwakke plekken lieten zich nogmaals aan haar zien en spiermassa wist zich goed te verstoppen. Vanavond tijdens mijn 'afscheids'borrel liet ze weten dat ik na mijn tocht weer langs mag komen voor zo'n heerlijke ontspannende massage. Met dat vooruitzicht begint mijn reis op wolken.

Alle wensen gaan aan het einde van de wereld de lucht , het water, het vuur of de aarde in!

Altijd iemand die mee reist!

Het moet toch niet gekker worden

Snel, snel een broodje eten voordat ik bij de masseur moet zijn. De afspraak staat om half 8. Een paar minuten later spring ik uit de trein, slik net de laatste hap van mijn sandwiche weg en sprint naar mij fiets. Ruim 10 minuten te laat bel ik aan. Te laat, hoe kon het ook anders met de voorspellende tekst op dit broodje. Voortaan maar braaf de laatste tip volgen, ga rustig zitten en geniet...

Het pelgrimeren is begonnen

Hoe bereid je je voor op een tocht die veertig keer zolang duurt als je ooit op een dag hebt gelopen? Een tocht die al eeuwenlang wordt bewandeld en waar, zeker de laatste twintig jaar, menig boek en blog over is verschenen. De belevenissen van honderen pelgrims kun je op de voet volgen. Stap voor stap maken ze je deelgenoot van hun ervaringen en ontmoetingen onderweg.
Even de rug strekken

Ze handelen over diezelfde eeuwenoude route, maar stuk voor stuk zijn het compleet verschillende verhalen. Tijdens mijn voorbereidingen bleek snel dat het pelgrimeren al begint bij het nemen van de beslissing om op pad te gaan. Twee voorbeelden.

Bijzonder aanbod
Zo'n twee weken geleden las ik 's avonds het boek van de Duitse Hape Kerkeling. Hij liep in 2001 van Saint-Jean-Pied-de-Port naar Santiago. Vanaf Léon heeft hij het helemaal gehad met het alleen reizen en hij verlangt naar het gezelschap van een goede vriend. Hij heeft dan nog een aantal etappes voor de boeg door een dor en droog niemandsland waar het zou wemelen van de wilde honden en leidt door een bos waar het spookt. Voor ik in slaap val bedenk ik mij dat ik onderweg een wandelmaatje moet regelen die mij in ieder geval vanaf Léon vergezelt. Zodat ik de honden het hoofd kan bieden en het enge bos ook weer uit zal komen. De volgende ochtend lees ik een ongeduldig mailtje van Wouter of ik zijn voorstel al heb gelezen. Niet dus. Nieuwsgierig open ik zijn bericht en lees dat hij – uit zichzelf – het plan heeft om vanaf Léon met mij mee te gaan lopen.

Regenachtige, maar prachtige tocht
Vorige week zondag besloten Wouter en ik een lange wandeling te gaan maken op Voorne-Putten. Dit is mijn vierde lange oefenwandeling, de tweede op nieuwe schoenen. Tevens mijn generale repetitie. De wandeltocht begint bij de Tenellaplas in Oostvoorne. Hoewel we via telefoon, sms en live meerdere keren worden gewaarschuwd dat het hard en lang kan gaan regenen beginnen we toch dapper aan de eerste 18 km van onze wandeling. 'In Spanje moeten we toch ook doorlopen.' De route leidt ons door urenlange regenbuien, bos en duin, langs meer en zee, over strand en vlakte en liet ons kennismaken met menig vogelsoort en plantjes. En vlijtige muggen. Terug op het beginpunt stel ik voor naar Rockanje te gaan, naar mijn ouderlijk dat nu ruim vijf jaar wordt bewoond door een nieuwe familie. Via de weilanden en akkers lopen we naar het dorp. Wanneer ik druk foto's maak van het huis komen de huidige bewoners met hun twee dochtertjes thuis.

Mooie ontmoeting
Ze moeten heel hard lachen als ik ons voorstel en de vrouw pakt mij vast. Nog geen maand geleden viel er een kaart door hun brievenbus. Die bleek ik zo'n veertien jaar te hebben geschreven vanuit Cornwall, waar ik toen werkte. Het lijkt net alsof ik de kaart nu persoonlijk kom halen. Omdat ze mijn adres niet hebben, konden ze hem niet doorsturen. De familie onthaalt ons alsof we oude vrienden zijn. We worden uitgenodigd voor een kop thee met stroopwafels en mogen het oude nieuwe huis bekijken. De tijd vliegt en na een uur van onuitputtelijke gesprekstof besluiten we toch maar om verder te lopen. Het is 19 uur en we moeten nog naar Oostvoorne waar de auto staat. Een lift slaan we lachend af en met een appel in de hand zwaaien we naar de hartelijke familie. Wat een bijzondere mensen.

Vuurdoop!

Met nog steeds een lichte aarzeling schrijf ik dit eerste stukje op mijn blog over mijn tocht naar Santiago de Compostela. In eerste instantie moest ik er niet aan denken onderweg achter een computer te kruipen. Contact via internet werkt al snel verslavend en dat wilde ik tijdens de wandeltocht voorkomen. Toch ben ik langzamerhand gezwicht voor vrienden, collega's en familieleden die op voorhand lieten weten dat ze nieuwsgierig zijn naar mijn belevenissen onderweg. Zo is dan toch dit Marije-onderweg-blog geboren. Ik hoop dat ik iedereen zo een beetje mee kan nemen op mijn avonturen in het Franse en Spaanse land. Wie weet loop ik nu eens niet van kerk naar kerk, moskee naar moskee of museum naar museum, maar van computer naar computer. Of ik er veel zal tegenkomen weet ik niet en aangezien de refugio's (pelgrimsherbergen) om 22.00 uur hun poorten sluiten, kan het zijn dat het aantal bericht erg beperkt zal zijn.

Wat te schrijven?
Een weergave van reis van A tot Z lijkt mij wat veel van het goede. Maar de twijfel slaat nu al toe waarover ik zal gaan schrijven? Over de blaren? Help! Wandelvrienden zullen verwijtend mompelen dat ze nog zo hadden gezegd dat ik meer moest oefenen. Over de prachtige musea in Spanje? Help! Mijn baas zal denken dat ik niet meer terug zal keren. Over mijn verdwalingen? Help! Mijn broertje zal verzuchten waarom ik geen gps heb meegenomen. Dat had hij nog zo gezegd. Over bijzondere toevalligheden? Help! De helft van de lezers is waarschijnlijk veel te nuchter en haakt al snel af. Over ontmoetingen met knappe Spaanse mannen? Help! Ouders lezen mee. Het wordt gewoon een beetje van dit, een beetje van dat.

Aftellen
Nog zes nachten en dan vlieg ik via Schiphol naar het Franse Biarritz en stap vervolgens in de trein naar Saint-Jean-Pied-de-Port. Tot aan Leon loop ik alleen en vanaf daar vergezelt goede vriend Wouter mij. Samen komen we rond 24 juli aan in Santiago. Mijn punt van zorg is of ik die leuke jurkjes wel mee moet sjouwen. De zijne of we elkaar niet mis lopen in Leon. Donderdag 8 juli om 15.00 uur sta ik op de Plaza Mayor. In Leon. Bij deze.