Het pelgrimeren is begonnen

Hoe bereid je je voor op een tocht die veertig keer zolang duurt als je ooit op een dag hebt gelopen? Een tocht die al eeuwenlang wordt bewandeld en waar, zeker de laatste twintig jaar, menig boek en blog over is verschenen. De belevenissen van honderen pelgrims kun je op de voet volgen. Stap voor stap maken ze je deelgenoot van hun ervaringen en ontmoetingen onderweg.
Even de rug strekken

Ze handelen over diezelfde eeuwenoude route, maar stuk voor stuk zijn het compleet verschillende verhalen. Tijdens mijn voorbereidingen bleek snel dat het pelgrimeren al begint bij het nemen van de beslissing om op pad te gaan. Twee voorbeelden.

Bijzonder aanbod
Zo'n twee weken geleden las ik 's avonds het boek van de Duitse Hape Kerkeling. Hij liep in 2001 van Saint-Jean-Pied-de-Port naar Santiago. Vanaf Léon heeft hij het helemaal gehad met het alleen reizen en hij verlangt naar het gezelschap van een goede vriend. Hij heeft dan nog een aantal etappes voor de boeg door een dor en droog niemandsland waar het zou wemelen van de wilde honden en leidt door een bos waar het spookt. Voor ik in slaap val bedenk ik mij dat ik onderweg een wandelmaatje moet regelen die mij in ieder geval vanaf Léon vergezelt. Zodat ik de honden het hoofd kan bieden en het enge bos ook weer uit zal komen. De volgende ochtend lees ik een ongeduldig mailtje van Wouter of ik zijn voorstel al heb gelezen. Niet dus. Nieuwsgierig open ik zijn bericht en lees dat hij – uit zichzelf – het plan heeft om vanaf Léon met mij mee te gaan lopen.

Regenachtige, maar prachtige tocht
Vorige week zondag besloten Wouter en ik een lange wandeling te gaan maken op Voorne-Putten. Dit is mijn vierde lange oefenwandeling, de tweede op nieuwe schoenen. Tevens mijn generale repetitie. De wandeltocht begint bij de Tenellaplas in Oostvoorne. Hoewel we via telefoon, sms en live meerdere keren worden gewaarschuwd dat het hard en lang kan gaan regenen beginnen we toch dapper aan de eerste 18 km van onze wandeling. 'In Spanje moeten we toch ook doorlopen.' De route leidt ons door urenlange regenbuien, bos en duin, langs meer en zee, over strand en vlakte en liet ons kennismaken met menig vogelsoort en plantjes. En vlijtige muggen. Terug op het beginpunt stel ik voor naar Rockanje te gaan, naar mijn ouderlijk dat nu ruim vijf jaar wordt bewoond door een nieuwe familie. Via de weilanden en akkers lopen we naar het dorp. Wanneer ik druk foto's maak van het huis komen de huidige bewoners met hun twee dochtertjes thuis.

Mooie ontmoeting
Ze moeten heel hard lachen als ik ons voorstel en de vrouw pakt mij vast. Nog geen maand geleden viel er een kaart door hun brievenbus. Die bleek ik zo'n veertien jaar te hebben geschreven vanuit Cornwall, waar ik toen werkte. Het lijkt net alsof ik de kaart nu persoonlijk kom halen. Omdat ze mijn adres niet hebben, konden ze hem niet doorsturen. De familie onthaalt ons alsof we oude vrienden zijn. We worden uitgenodigd voor een kop thee met stroopwafels en mogen het oude nieuwe huis bekijken. De tijd vliegt en na een uur van onuitputtelijke gesprekstof besluiten we toch maar om verder te lopen. Het is 19 uur en we moeten nog naar Oostvoorne waar de auto staat. Een lift slaan we lachend af en met een appel in de hand zwaaien we naar de hartelijke familie. Wat een bijzondere mensen.