Uit gesprekken met oudgediende pelgrims bleek dat het aantal pelgrims aan de Camino behoorlijk is toegenomen de laatste jaren. Sommigen konden hun afgrijzen maar ternauwernood onderdrukken. Ik merk er zelf niet zoveel van. Dagelijks vertrekken er tussen de 50 en 100 pelgrims vanuit dezelfde plaats. Omdat de afstanden tussen de 20 en 30 km liggen blijft er genoeg ruimte over voor de pelgrims om zich te verspreiden. Dikwijl loop ik helemaal alleen en komt er pas een pelgrim voorbij wanneer ik bij een bar of midden in de natuur pauzeer. Het ontmoeten van andere pelgrims kent, althans in mijn ogen, vele voordelen.
Een paar op een rijtje:
- er is altijd iemand in voor een praatjes
- de praatjes monden vaak uit in filosofische en emotionele gesprekken waarin altijd wel een wijze les verborgen zit
- na zoveel dagen lopen ken ik behoorlijk wat mensen en het voelt als een grote familie
- omdat bijna iedereen elkaar wel (her)kent en je allemaal achter elkaar loopt is het makkelijk om te achterhalen waar iemand is, hoe het met een bevriende pelgrim gaat en je kunt nerichtjes achterlaten die dan via via bij de juiste persoon belanden
- in wildvreemde steden, dorpen, bosen en velden ben je nooit alleen
- het geeft een geborgen gevoel wanneer je weet dat er mensen achter en voor je lopen die je zullen helpen wanneer je hulp nodig hebt
- iedereen helpt elkaar, aan eten, water, chocola, zonnebrandcreme, de laatste tips op blaren en ander medisch gebied
- je kunt altijd ergens aanschuiven met ontbijt, lunch of avondeten (zo heb ik al menig menu voorzien van een heerlijk toetje)
 |
| Samen koken in Villar de Manzarife |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten