26 juli middernacht: de laatste dag van mijn Camino breekt aan. Zonder Wouter arriveer ik in de albergue in het voormalige grootseminarie in Santiago. Terwijl hij de stad in ging met andere pelgrims ben ik naar een concert van een Gallicische folkband gegaan. Het werd voor de zoveelste keer weer een race tegen de klok. Gelukkig was de poort nog open. Ik haal mijn tas op in de kelder, daar waar Wouter en ik hem ‘s ochtends hebben achtergelaten. Mijn voetstappen weerklinken in het grote trappenhuis. Het gigantische gebouw is in diepe rust. Gelukkig neemt een Spaanse pilgrim mij letterlijk bij de hand mee om mijn bed te vinden. De lichten zijn uit en het is zo donker dat ik mijn bednummer niet kan vinden. Vreemd om de nacht in te gaan, wetend dat het de eennalaatste is. De magie van de Camino wordt bijna doorbroken. ´Hoe zal het zijn om weer terug te gaan naar mijn dagelijkse leven?´ schiet het door mijn hoofd. Nog even niet aan denken. Ik kruip in mijn lakenzak, sla de deken over mij heen en val in slaap.
8.00 uur: Wouter vertrekt vandaag naar San Sebastian. Ik onderneem een poging om hem te zoeken, maar ik heb geen idee op welke verdieping en in welke van de ruim tweehonderd bedden hij slaapt. Het lukt niet om hem te vinden en zonder afscheid te kunnen nemen, loop ik de stad in. Een dag van twijfel begint: wat zal ik vandaag gaan doen? Een aantrekkelijke optie is verder lopen, de eerste etappe van de Camino Portuges. Ook kan ik mijn tas achterlaten in het seminarie en nogmaals de stad ingaan. Of zal ik toch mijn tas meenemen op zoek naar een nieuw bed? Ik zou tot 16.00 uur kunnen wachten en hopen dat er plaats is in de kleine albergue van het Convento de San Francisco. Of toch maar op zoek naar een zwembad?
 |
| De Gallicische band. |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten