‘s Avonds om 22.00 uur zijn alle pelgrims die in het klooster slapen uitgenodigd om naar de avondsluiting te komen. Van te voren heeft Marisa een pilgrim van iedere nationaliteit gevraagd om een gebed in zijn of haar moedertaal voor te lezen. Met veertig man lopen we naar de met kaarsen verlichte kapel. Voor de deur pakken we een steen met de gele Caminopijl uit het zakje van de Franciscaner monnik. Zwijgend nemen we plaats in de houten banken. De monnik opent de bijeenkomst en onsteekt het licht van een olielampje. Hij geeft het aan de pilgrim die het dichtst bij hem zit en in stilte gaat het lampje van hand tot hand, gevuld met overpeinzingen, dankbetuigingen, gebeden. Over Marisa´s wang biggelt langzaam een traan. Wanneer het lampje terug is gekeerd naar de monnik lopen we een voor een naar voren om ons gebed voor te lezen. Mijn vertaling klopt van geen kant, maar omdat er verder niemand anders Nederlands spreekt maak ik er maar snel een eigen versie van. Bij terugkomst in de houten bank veegt Marisa de tranen van haar gezicht. Ze slaat haar armen om mij heen. Het is inmiddels al de derde keer dat ze dit meemaakt, maar het ontroerd haar nog steeds.
We worden uitgenodigd om onze steen op het altaar te leggen en in een kring te gaan staan. Hand in hand. De monnik legt uit dat met deze stenen Santiago is gebouwd, een heilige, krachtige plek, het doel van onze reis. Toch ervaren bijna alle pelgrims tijdens het lopen dat de weg ernaar toe ook van groot belang is. De weg biedt je de mogelijkheid om je open te stellen voor je omgeving, de natuur, de mensen, jezelf. Om anderen te helpen bij pijn, verdriet, honger en dorst of om zelf gesteund te worden. De monnik spreekt de wens uit dat wij als ambassadeurs terugreizen naar ons moederland en daar samen werken aan een betere wereld. Na afloop van zijn mooie woorden volgen veertig omhelzingen, veertig keer de armen van - veelal onbekende - pelgrims om je heen, bemoedigende woorden, liefdevolle wensen, grapjes en vele tranen. We zijn er! En wat is er onderweg veel gebeurd. Bijna gaan we terug naar huis. We koesteren deze laatste momenten. Onze voetstappen laten we achter. De Camino zit voor altijd in ons hart. Samen lopen we verder ons leven in.
Na de bijeenkomst gaan we met alle pelgrims naar het plein voor de kathedraal. Daar vindt een klank-en-licht-spektakel plaats met de oude keathedraal als projectiescherm. De hele pelgrimstocht komt voorbij, van de prachtige landschappen tot de pelgrims zelf, de kunst en cultuur onderweg en de muziek. In vliegende vaart trekken ook alle herinneringen aan mij voorbij. Terug in het klooster poets ik snel mijn tanden en ga de laatste nacht in. Marisa komt nog even langs, geeft een zoen en dekt mij toe. Madre Marisa die zo liefdevol en zorgzaam was vandaag. Wat een bijzondere ontmoeting op deze laatste, allerlaatste dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten